Overslaan en naar de inhoud gaan
Home

De website voor syndicale milieu- en klimaatactie.
Op de werkvloer en daarbuiten

Een brief aan de voorzitter van de klimaatconferentie in Parijs

Geachte voorzitter van de COP21,
Beste Laurent Fabius,

Mensen vertellen graag verhalen. Nog meer, mensen vertellen graag verhalen aan hun kinderen of (beter) kleinkinderen. Of ze schrijven ze neer in hun memoires of dagboeken. Verhalen doorgeven, het is maar al te menselijk. Ik ben ervan overtuigd dat uw verhalen een zekere politieke nalatenschap zullen hebben, nietwaar?

U kunt bijvoorbeeld vertellen hoe u in de jaren ’80 de tot nog toe jongste premier van Frankrijk werd, hoe u verschillende belangrijke ministerposten bekleedde en hoe u in 2006 in een heftige strijd raakte verwikkeld met partijgenoten Ségolène Royal en Dominique Strauss-Kahn om de PS-nominatie binnen te halen voor het presidentschap. We weten allemaal ook dat UMP’er Nicolas Sarkozy in 2007 de president van Frankrijk werd.

Maar misschien vertelt u liever het volgende verhaal aan uw kleinkinderen, of schrijft u dit later uitvoerig neer in uw memoires (die kans zit er ook dik in): namelijk dat men onder uw auspiciën als voorzitter van de COP21 er voor de eerste maal in geslaagd is een wereldwijd klimaatakkoord te bereiken. Toch schitterend nieuws. En u maakte het allemaal mee van op de eerste rij. Wie kan dat zeggen?

U prijst zich een gelukkig man. 195 participerende landen zullen op 22 april 2016 in New York dit akkoord gezamenlijk ondertekenen. Ik ben ervan overtuigd dat we later te lezen, horen of zien zullen krijgen hoe de klimaatvork daar echt in de steel zat. We kijken met z’n allen uit naar die lectuur.

Want eerlijk, menig activist en bezorgde burger was er niet gerust in wat daar in Le Bourget, nabij Parijs, zou gebeuren. Een grote klimaattocht stond in de steigers (maar werd op het laatste moment door de u wel gekende redenen afgeschaft). Bij ons zette de groep rond Climate Express hier hun schouders onder. Een zeer gedreven en hoopvol team, check hun website maar eens.

Als we het akkoord er op na lezen, lijken jullie het op het eerste zicht goed voor te hebben met onze planeet. Zo vinden jullie dat de opwarming van de temperatuur op aarde onder de veilige grens van 2°C moet blijven. Nog meer, de 195 landen verbinden zich ertoe het nog beter te doen: zo streven ze ernaar de opwarming tot 1,5 °C te beperken.

Daarnaast stelt het akkoord ook expliciet dat het hoog tijd wordt om in te zetten op hernieuwbare energiebronnen en actief het gebruik van fossiele brandstoffen af te bouwen. De beelden uit het door smog verhulde Peking spreken boekdelen.

Maar toch zijn we er nog niet. U bent een intelligent man, meneer Fabius, u beseft dat ook ten volle. In realiteit zitten we verre van die veilige 2°C-grens. Daarenboven is de vraag hoe de VN dit alles in de gaten zal houden, hoe ze haar autoriteit kan laten gelden door dit alles in goede banen te leiden. Daar is het laatste alleszins nog niet over gezegd of geschreven. Moeilijk te zeggen, zo blijkt. Het akkoord lijkt zo dan op een intentievertaling, en dan nog één op goed geluk. “We hebben goesting, maar we zien wel hoe het loopt”. Het is weinig bindend.

De ambitie om de opwarming van de aarde tegen te gaan zal dus in concreto hoger moeten. Daarenboven moeten we er ook gewag van maken dat niet iedereen op eenzelfde wijze kan bijdragen. Hoe gaan we dat oplossen, meneer Fabius? Hoe gaan we solidair zijn met elkaar? Kijk al eens naar ons land. Ik hou mijn hart al vast als onze Belgische klimaatministers (o ja, we hebben er enkelen, meneer Fabius) over dit alles nogmaals moeten onderhandelen. En naar wat ik hoor, zijn het niet de grootste klimaatlichten van het land.

Ook belangrijk is hoe dit akkoord de arbeidsmarkt zal beïnvloeden. Ik vind dat daar bitterweinig over verteld wordt. Toegegeven, het is allemaal nog wat koffiedik kijken, maar dergelijke ambities hebben implicaties voor werknemers aller landen.

Het internationale vakverbond kaartte het al aan, ik doe het hier wederom: beschermt het akkoord werknemers tegen wat de grootste industriële omwenteling moet worden van de afgelopen generaties? Dat is toch wel iets om rekening mee te houden, zeker voor een socialist zoals u.

Laat me besluiten door te zeggen dat we allemaal tevreden mogen zijn dat er een akkoord is bereikt. Laat me besluiten dat het er nu op zal aankomen verder te gaan: met een rechtvaardige transitie, met een wereldwijde klimaatbeweging, met het idee dat het systeem en dus niet het klimaat moet veranderen. Laat me ook besluiten dat overheden wereldwijd hun verantwoordelijkheid moeten opnemen, gecontroleerd moeten worden en dat dit niet allemaal op de kap gebeurt van de gewone burger. Want daar wordt niemand beter van.

Het verhaal dat u later aan uw kleinkinderen zult kunnen vertellen is dus verre van af. Maar er valt wel al een mooie intro aan te breien.

Met klimaatkameraadschappelijke groeten.

(deze blog verscheen eerder op de website van ABVV-Metaal op 6/01/2015)

UP